Cement en beton zijn synoniem met kracht – De kracht van de economie en infrastructurele ontwikkeling. Cement is specifiek een indicator van hoe we prioriteit geven aan huisvesting, wegen en andere infrastructuurprojecten die ervan afhankelijk zijn. Wanneer de cementprijzen consequent stijgen, weerklinkt dit in het hele land, waardoor koude rillingen over de ruggengraat van velen gaan. Het betekent dat minder mensen zich een huis kunnen veroorloven, een fundamenteel mensenrecht. Hoewel cement slechts één ingrediënt is in de bouwsector, vertegenwoordigt het de industrie zelf, dus vertegenwoordigt de betaalbaarheid van cement de betaalbaarheid van huizen en andere op beton gebaseerde constructies.
Voor miljoenen Nigerianen die de hoop koesteren een eigen huis te bezitten, bedreigt een stijging van de prijs van cement die hoop, en in een land waar hoop het enige levensvatbare anker is, ondanks vele slopende overmachten, heerst er onder velen verontwaardiging en paniek.
Naast de link van cement met onze collectieve psyche van huizenbezit, gaat cement ook over de bouwsector, openbare werken, lokale maakindustrie en de werkgelegenheid die het genereert. De huidige stijging van de cementprijzen is indicatief voor de economische achteruitgang van Nigeria en de complexiteit daarvan. Het toont de onderlinge verbondenheid van een samenhang van factoren die samenkomen om onze economie in een wurggreep te houden, en hoe de overheid het probleem van buitensporige stijgingen van de cementprijzen aanpakt, is vaak een case study van de dominante reactionaire benadering van de overheid bij het oplossen van gevoelige sociale kwesties en een metafoor voor verkeerde toepassing van beleid in onze samenleving. Het geeft ook aan hoe de overheid problemen verkeerd diagnosticeert en op beleidsniveau een ongepaste behandeling toepast.
In een gemengde economie als de onze speelt de overheid een cruciale rol bij het vormgeven van de economie, en in sommige gevallen is zij de grootste belanghebbende in sommige sectoren van de economie. De overheid is een primaire consument in de bouwsector vanwege de vele infrastructurele projecten die zij bouwt. Daarom is de overheid een belangrijke stakeholder in cement. Niettemin is de belangrijkste rol ervan het creëren van een gunstig klimaat waarin de marktkrachten hun rol kunnen spelen bij het bepalen van de cementprijs en er tegelijkertijd voor te zorgen dat het regelgevingskader de willekeur van de markt aan banden legt.
Dit is meer preventief dan reactionair. Wanneer de systemen en structuren die zijn ingevoerd om de markt te sturen echter falen, wordt van de overheid verwacht dat zij ingrijpt in het belang van de samenleving. Deze interventie moet gericht zijn op het creëren van publieke waarde door problemen op de juiste manier te diagnosticeren en op te lossen. Passende diagnoses zijn cruciaal voor het toepassen van de juiste maatregelen die duurzame oplossingen opleveren. We missen het punt waarop overheidsfunctionarissen zich gedragen als gekozen koningen, waarbij ze maximale dwangbevoegdheden gebruiken om een probleem op te lossen dat denkwerk en samenwerking vereist. Cement is hiervan een voorbeeld.
De prijs van cement, met een zak van 50 kg als indicator, is tussen mei 2023 en januari 2024, een periode van ongeveer zes maanden, gestegen van N3.800/N4.500 naar N12.000/N13.000. Dit is een stijging van 100% tot 200%. Vrijwel alle segmenten van de bouwsector reageerden op deze astronomische prijsstijging. Er ontstond publieke opschudding en de regering paste drie reflexmatige reacties toe: de eerste was het bedreigen van de cementproducenten om de prijzen te verlagen, anders zouden ze met ernstige gevolgen te maken krijgen; de tweede was een dreiging om de grenzen te openen en toe te staan dat de massale import van cement de markt overspoelde en de prijs omlaag dwong; en de derde is een nieuwe bedreiging van de wetgever om de redenen voor de stijgende kosten van cement te onderzoeken. Dit is tekenend voor de mentaliteit van onze overheidsfunctionarissen.
Maar realistisch gezien kunnen we problemen niet oplossen door iedereen te bedreigen. De meest cruciale onderliggende factor in de albatros-stijging van de cementprijzen is dat de regering gevangen zit tussen protectionisme (het beschermen van de lokale cementindustrie) en handelsliberalisering om de prijzen te beperken. De politiek van de recente stijging van de cementprijzen gaat verder dan de breuklijnen in de Nigeriaanse economie. Er bestaat een perceptie van de politiek van het cementmonopolie.
Het presidentschap van Obasanjo startte een beleid van selectief protectionisme op bepaalde gebieden om lokale industrieën te beschermen. Zaken als cement, vruchtensapdranken, pasta en suiker profiteerden ervan. Hierdoor konden belangrijke industriëlen enorme fabrieken voor deze artikelen opzetten. Er zat een ongeschreven afspraak achter deze concessies dat deze lokale investeerders een wederdienst deden door de prijzen onder controle te houden. De overtuiging is dat het toestaan van internationale concurrentie de lokale kosten van deze producten zou hebben gemoduleerd, maar het quasi-monopoliebeleid beschermde ze.
Dit is een andere dimensie van de uitdaging die de overheid moet ontwarren. Aan de andere kant hebben cementfabrikanten fundamentele kwesties aan de orde gesteld waarvoor passende diagnoses en oplossingen nodig zijn. De problemen die door cementfabrikanten aan de orde worden gesteld, zijn in vijf categorieën gegroepeerd: ten eerste wekken, gezien het algemene gebrek aan stroom in Nigeria, bijna alle fabrikanten hun eigen energie op, en velen zijn afhankelijk van gas.
Ondanks dat het een gasrijk land is, is het eenvoudigweg niet beschikbaar – een paradox van overvloed. Het beschikbare gas wordt uitgedrukt in USD. Ten tweede is de cementproductie afhankelijk van veel geïmporteerde grondstoffen, zoals gips, machines, graafmachines, explosieven om de mijnen op te blazen, reserveonderdelen en propyleen om zakken te produceren, die allemaal worden geïmporteerd met behulp van USD. De buitenlandse valuta is gewoon niet beschikbaar, en de volatiliteit van de USD ten opzichte van de Naira heeft de zaken niet geholpen. Ten derde worden de douanerechten geïndexeerd in USD, en de laatste tijd zijn deze in slechts een paar maanden tijd gestegen van 450/USD naar 1700/USD, een stijging van meer dan 300%.
Ten vierde zijn de kosten van diesel, die van cruciaal belang zijn voor het transport van cement en voor graafmachines om kalksteen te winnen, in drie maanden tijd verdrievoudigd. Ten vijfde heeft het onvriendelijke ondernemingsklimaat, dat wordt gekenmerkt door corruptie, verstikkende bureaucratie en overbelasting, verwoestende gevolgen voor de sector. Om dit probleem aan te pakken is een alomvattende aanpak nodig waarbij verschillende belanghebbenden betrokken zijn. Een startpunt voor de diagnose van de uitdaging is uitzoeken waarom er geen gas beschikbaar is, waarom we cement niet per spoor kunnen vervoeren, wat er gedaan kan worden aan de kwestie van de valutacomponenten in de cementproductiesector, wat er gedaan kan worden aan overbelasting. en onnodige bureaucratische inmenging in complexe kwesties van marktwerking. Elke oplossing die deze problemen niet aanpakt, is op zijn best geelzuchtig en onhoudbaar.
Het is kortzichtig om te denken dat de regering de significante externe en interne interveniërende variabelen die ten grondslag liggen aan de buitensporige stijging van de cementprijs zal negeren, de industrie tot een aangename prijs zal dwingen en zal aannemen dat het probleem is opgelost. Alle factoren in aanmerking genomen, moest de overheid vanwege de sociaal-economische impact van cement de uitdaging correct diagnosticeren, breed overleg plegen en een duurzame beleidsoplossing ontwikkelen. De indruk die ik krijg is dat dit niet het geval is.
Zoals we nu gaan, zullen veel productieconcerns in het land ten onder gaan, tenzij er iets wordt gedaan aan de valutahandel, het bedrijfsklimaat, importheffingen, macht en, het allerbelangrijkste, corruptie. Als de cementprijzen blijven stijgen, zullen de kosten van de openbare infrastructuur stijgen, zullen velen hun baan verliezen en zal het land in een verdere economische depressie terechtkomen. Er is misschien geen eenduidig antwoord op de oplossing van de paradox van de cementprijsstijgingen, maar het is dringend en absoluut noodzakelijk dat een holistische benadering wordt gevolgd om het probleem aan te pakken. Het is belangrijk op te merken dat het aanpakken van de hoge cementkosten samenwerking vereist tussen de overheid en de industrie. spelers en andere belanghebbenden om duurzame en praktische oplossingen te implementeren. De overheid moet samenwerken met de cementindustrie om beleid te ontwikkelen dat de prijzen stabiliseert en onnodige schommelingen voorkomt.
Zij moet beleid afdwingen dat eerlijke concurrentie garandeert en prijsopdrijving vermijdt. Het zou een gezonde concurrentie in de cementindustrie moeten bevorderen door nieuwkomers met de vereiste capaciteit te bevorderen, monopolies te voorkomen en de regelgevingsprocessen te stroomlijnen om het voor nieuwe spelers gemakkelijker te maken de markt te betreden. Het moet investeren in de ontwikkeling van infrastructuur om de transportnetwerken te verbeteren en de kosten van het transport van grondstoffen en eindproducten te verlagen. Zacht gezegd moet de overheid een extern klimaat scheppen dat ondernemingsvriendelijk is.
De cementindustrie daarentegen moet energie-efficiënte technologieën implementeren om de operationele kosten te verlagen en alternatieve en hernieuwbare energiebronnen te verkennen om productiefabrieken van stroom te voorzien.
Ze moeten investeren in onderzoek en ontwikkeling om innovatieve en kosteneffectieve methoden voor de productie van cement te vinden en nieuwe materialen of processen te verkennen die kunnen worden gebruikt als alternatief voor traditioneel cement. Ze moeten het gebruik van lokale materialen en hulpbronnen aanmoedigen om de afhankelijkheid van geïmporteerde grondstoffen te verminderen en de ontwikkeling van een robuuste lokale toeleveringsketen voor grondstoffen ondersteunen. Ze moeten afzien van willekeurige prijsstijgingen alleen maar ter wille van het maximaliseren van de winst, vooral gezien de concessies die de overheid heeft gedaan door de industrie te beschermen tegen buitenlandse concurrentie. Onze behoeften op het gebied van huisvesting en infrastructuur zijn enorm.
Een land met ruim 200 miljoen inwoners heeft cement nodig om huizen voor mensen te bouwen en basisinfrastructuur aan te leggen. De hoge kosten van cement kunnen de schaarste aan deze essentiële zaken alleen maar vergroten. Daarom moeten alle belanghebbenden samenwerken om de beschikbaarheid van cement tegen betaalbare prijzen te garanderen.
Verwant
(Dies ist eine unbearbeitete, automatisch generierte Story aus einem syndizierten Newsfeed. Cityjournal – Dein Regionalmagazin Mitarbeiter haben den Inhaltstext möglicherweise nicht geändert oder bearbeitet.)
